درد دل یک جوان یازدید کننده از سایت شهدا

بچه تهرانم.بچه شهرک غرب.عموی من شهید شده ولی من خیلی با انقلاب ، مسجد و خدا ارتباط برقرار نکرده بودم
تو سن کمی هستم و ماشینم تویوتا کمریه.با توجه به سنم خدا همهچی بهم داده....
ولی بعضی وقتا دلم میگیره....میخوام گریه کنم...میخوام داد بزنم میخوام  این بغضمو خالی کنم...
همه چی یه حدی داره...خوشی یه حدی داره ولی به خدا همه چی خوشی نیست..چیزایی که به عمرتن شاید نداشتین من داشتم ولی کیفی که از گوش دادن به نوحه و اشک جم شدن تو چشامه تو این همه نیست...
رک بگم من همه چیز داشتم...
ولی به خدا یه چیزو نداشتم اونم عشق بود...وقتی عکس شهدا رو که میبینم به حقارت خودم پی میبرم.میبینم چقدر کوچیکم چقدر پوچم...
وقتی میبینم یه پسر 12 ساله جلو دوربین ازش میپرسه چجوری مین رو خنثی میکنی میگه ما وسیله ایم خدا و امام زمان میخوان میبینم چقدر حقیرم...
وقتی میبینم وقتی داره شهید میشه اشهدش رو میخونه میبینم شهدا شما کجا و ما کجا...

خانوادم خیلی مذهبی نیستن...
خیلی اعتقاد ندارن ولی من به اون دنیا اعتقاد دارم.به اقام اعتقاد دارم.
وقتی عکس های عموم که شهید شده رو میبینم وقتی نامه هاشو میخونم میگم چرا ولمون کردین...
شهدا به چه امیدی ما رو تنها گزاشتین.
الان بغض کردم مثل همیشه....میخوام بترکونمش...نمیتونم...میترسم..میترسم...
خدا سایه شهدا رو از سرمون کم نکنه...
شهدا شرمنده ام....
شرمنده
ممنون از سایتتون
امید عسگری