گفتم: حاج قاسم، من آدم گناه کاری هستم، حیف است که با شما عکس یادگاری بگیرم. گفت: استغفرالله این چه حرفیه... گفتم: سرما خورده ام و دلم نمیاد ببوسمت. گفت: حالا که اینجور است من تو را می بوسم و پیشانیم را بوسه زد. من هم محاسن و گونه اش را بوسیدم بی اختیار....
شانس آوردیم اون موقع ها برنامه های فتوشاپ و روتوش عکس و... نبود!!! والا بعضی ها میگفتن که این عکسها
تابستان سال 66 بود ؛
خبر دار شدم که بهترین دوست و همکلاسی دوران مدرسه ام
، عباسعلی حقیقی به شهادت رسیده و قرار است فردا تشییع شود !
باورم نمی شد ، با بغض و حسرت ، خاطره آخرین خداحافظی با این شهید عزیز را در ذهنم مرور می کردم
خاطرات زیادی با هم داشتیم ، شب قبل ازاینکه به جبهه اعزام شود ، در مدرسه شهید جعفر زاده ، با بچه های مدرسه قرار گذاشتیم که همدیگر را ببینیم ؛
بعد از بازی و شوخی های دوستانه که تا
ساعت های پایانی شب طول کشید ، موقع رفتن به منزل ، شهید حقیقی به من گفت :
فردا من هم می خواهم به جبهه اعزام شوم ! و از من خواست اگر آمادگی رفتن به جبهه را دارم ، او را همراهی کنم !
روزی هم به یاد می آوردم که با ایشان به گلزار شهدا رفتیم تا برای شهدا فاتحه بخوانیم .
ابتدا در تابوت هایی که در کنار قبور شهدا بود ،
به اتفاق یکی از دوستان دیگر که با هم بودیم لحظاتی
را در درون تابوت ها دراز کشیدیم تا
حس شهید شدن را در فکر و ذهن خود تجربه کرده باشیم !
و بعد هم ایشان با اشاره
به قبر یکی از شهدا ، به من گفت : من هم روزی شهید می شوم و اینجا می خوابم !
این شهید چون لیاقت شهادت را داشت ! خداوند شهادت در راهش را نصیب او کرد !
و در ادامه نیزخاطرات دوران مدرسه
و با شهید بودن را که مجدداً در ذهن خود مرور می کردم و حسرت رفتن او را می خوردم ، به یادآوردم که
، کتاب ریاضی سال سوم راهنمایی ایشان
، قبل از رفتن به جبهه از او گرفته ام !
بلافاصله به اتاق رفتم و کتاب را برداشتم و با اشک و آه دست خط او را در کتاب نگاه می کردم و صفحات کتاب را یکی یکی ورق می زدم که متوجه شعر عجیبی در صفحه آخر این کتاب شدم .
با دست خط خود ش این شعر را نوشته بود :
تا هستم ای رفیق ندانی کیستم ! وقتی روم که دانی کیستم !
منبع : محسن بازرگان
 |
بسم رب الشهدا و الصدیقین
شهید : رسول رجبی
عضویت : بسیجی
محل تولد : مبارک آباد – 1338
محل شهادت : والفجر 2– 23/4/62
فرازی از وصیت نامه شهید
از خواهرانم می خواهم که به خاطر شهادت من گریه نکنند و برای مظلومیت امام حسین ( ع ) اشک بریزند و زینب وار انقلاب را به همه بشناسانند و از عموم ملت شهید پرور انقلابی هم تقاضا دارم که همیشه یار و یاور و پشتیبان امام باشند و قدر این انقلاب را بدانند و نگذارند که سنگرهای رزمندگان خالی بماند .
شهید مصطفی احمدی روشن در 17 شهریور سال 1358 در روستای سنگستان استان همدان متولد شد. وی دوران کودکی خود را در خانواده ای فقیر گذراند. خانواده وی در محله ای واقع در پشت امامزاده یحیی همدان به نام محوطه آقاجانی بیگ و در خانه ی اجاره ای و قدیمی، با امکاناتی اندک زندگی می کردند. پدر وی راننده مینی بوس بود و در دوران جنگ تحمیلی عراق علیه ایران سال های بسیاری را به مبارزه با دشمن بعثی پرداخت.
وی تحصیلات خود را در زادگاه خویش آغاز کرد. دوره تحصیلی راهنمایی را با رتبه عالی از مدرسه خیام همدان فارغ التحصیل شد و به دبیرستان ابن سینا رفت. شهید احمدی روشن هشتاد و پنجمین شهید دبیرستان ابن سینای همدان است.
پس از آن نیز در آزمون سراسری سال 77 شرکت کرد و وارد دانشگاه صنعتی شریف تهران شد و سپس در سال 81 از این دانشگاه فارغ التحصیل شد.
وی دانش آموخته رشته مهندسی پلیمر از دانشگاه صنعتی شریف بود. شهید احمدی روشن با سن پایین حدود 32 سال، دارای مقالات متعدد علمی در رشته پلیمر بود.
وی در سال 1380ش و در دوران تحصیل خود در این دانشگاه در پروژه ساخت غشاهای پلیمری برای جدا سازی گازها که برای اولین بار در کشور انجام می شد، همکاری داشت.[1] او همچنین دارای چندین مقاله ISI به زبان های انگلیسی و فارسی بود و در زمان شهادت دانشجوی دکترای دانشگاه صنعتی شریف و از نخبگان این دانشگاه به شمار می رفت که مسئولیت معاونت بازرگانی سایت هسته ای نطنز را نیز به عهده داشت.
به گفته دوستانش وی شخصی ولایتمدار و از شاگردان آیت الله خوشوقت استاد اخلاق تهران بود. شخصی شوخ و باصفا و در عین حال مدیری جدی و قاطع. سرانجام این مرد الهی در 21 دی 1390 پس از خروج از منزل در ساعت ۸:۳۰ صبح توسط یک موتورسیکلت سوار با چسباندن یک بمب مغناطیسی در خیابان گل نبی تهران، میدان کتابی ترور شد. از شهید احمدی روشن یک فرزند به نام «علی» به یادگار مانده است.
[1] . خبرگزاری مهر.
نیستید که ببینید چگونه عکستان در برق شیشه ها پیداست و جایتان در جان زندگی سبز است. درختی که با دستان خود کاشته اید و با خون خویش آبیاری نموده اید، تا ابد مقصود دانشمندان این مرز و بوم است. صفحات این ویژه نامه، عطر حضور لحظه های پربار زندگی شهیدان دانشمند هسته ای را دنبال می کند.
برخی از دانشمندان اهل سنت برای حفظ موقعیت خلفا از بازگو کردن این قطعه ازتاریخ خودداری نمودهاند؛ از جمله ابن ابی الحدید در شرح خود میگوید: «جساراتی راکه مربوط به فاطمه زهرا علیهاالسلام نقل شده، در میان مسلمانان تنها شیعه آن را نقلکرده است.[1]
البته برخی از دانشمندان و مورخان اهل سنت، در این بخش، از بیان واقعیات تاریخی شانهخالی کردهاند؛ چنان که سید مرتضی رحمة الله علیه در این زمینه میگوید:
«در آغاز کار، محدثان و تاریخ نویسان از نقل جسارت هایی که به ساحت دختر پیامبرگرامی اسلام(ص) وارد شده امتناع نمیکردند. این مطلب در میان آنان مشهور بود که مأمور خلیفهبا فشار، درب را بر فاطمه علیهاالسلام زد و او فرزندی را که در رحم داشت سقط نمود وقنفذ به امر عمر، فاطمه زهرا علیهاالسلام را زیر تازیانه گرفت تا او دست از علی بردارد؛ولی بعدها دیدند که نقل این مطالب با مقام و موقعیت خلفاء سازگاری ندارد؛ لذا از نقلآنها خودداری نمودند
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ 16 ﺳﺎﻝ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ.
عملیات کرﺑﻼﯼ 4 ﺑﺎ ﺑﺪﻥ ﻣﺠﺮﻭﺡ ﺍﺳﯿﺮ ﺷﺪ. ﺑﺮﺩﻩ بودند ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻐﺪﺍﺩ . ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻝ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩ. ﺳﺮ، ﺻﻮﺭﺕ و ﻣﺤﺎﺳﻦ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺮ.
شبهای جبهه ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻻﻣﭗ ﺳﻨﮕﺮ ﺭﻭ ﺷﻞ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ به خوندن : «ﺣﺴﯿﻨﻢ ﻭﺍ ﺣﺴﯿﻨﺎ. »
شهدا هنوز پشت خاکریز منتظر لبیک اند...
بیدار شو رفیق من.... شهدا منتظرن
آدم ، در همان برخورد اول ، مجذوب چهرة معصومش می شد .
موجی در چشمان نافذش بود که هر کس را اسیر می کرد . با وجود اندوه دائمش ، خندان و بشاش بود .
همیشه آماده به خدمت و پرتوان بود ؛ هر چند چشمانش حکایت از بی خوابی های طولانی داشت . او یک فرمانده عارف و عامل بود .
کهنه ترین لباس بسیجی را به تن می کرد و هر وقت که مورد اعتراض قرار می گرفت ، تا یک دست لباس نو از انبار بردارد، می گفت :
تا
وقتی که قابل استفاده است ، می پوشم از من بهتر، بسیج ی ها هستند چند روزی
بود که از صبح زود تا ظهر پشت خاکریز می رفت و محور عملیاتی لشگر را تنظیم
می کرد و روی منطقه تا جایی که برایش امکان داشت ، کار را بررسی می کرد .
هوای گرم جنوب ؛ آن هم در فصل تابستان ، امان هر کسی را می برید .
رفتم دستشویی ، دیدم آفتابه ها خالیه
تا رودخونه ی هور فاصله ی زیادی بود
نزدیک تر هم آب پیدا نمی شد
زورم می یومد این همه راه برم برا پر کردن آفتابه
به اطرافم نگاه کردم ، یه بسیجی رو دیدم
بهش گفتم: دستت درد نکنه ، میری این آفتابه رو آب کنی؟
بدون هیچ حرفی قبول کرد و رفت آب بیاره
وقتی برگشت دیدم آب کثیف آورده
گفتم: برادر جون ! اگه صد متر بالاتر آب می کردی ، تمیزتر بودا
دوباره آفتابه رو برداشت و رفت آب تمیز آورد
... بعدها اون بسیجی رو دیدم
وقتی شناختمش شرمنده شدم
آخه اون بسیجی مهدی زین الدین بود
فرمانده ی لشکرمون...
روایتی از زندگی سردار شهید مهدی زین الدین
منبع: کتاب آقا مهدی ، صفحه ۹۹
فـکـر کـن ...
چـنـد چـفــیـه ،
خـونـی شـد ،
تــا ،
چـــادری ، خـاکـــی نـشـود ...
پدر صورت پسر را بوسید
گفت:
تا کی میخوای بری جبهه؟؟
پسر خندید و
گفت:
قول میدم این دفعه آخرم باشه بابا!
پدر:قول دادی ها...!
و پسر، سر قولش "جان" داد...
خیلی گشته بودیم، نه پلاکی، نه کارتی، چیزی همراهش نبود.
لباس فرم سپاه به تنش بود. چیزی شبیه دکمه ی پیراهن در جیبش نظرم را جلب کرد،
خوب که دقت کردم، دیدم یک نگین عقیق است که انگار جمله ای رویش حک شده.
خاک و گل ها را پاک کردم. دیگر نیازی نبود دنبال پلاکش بگردم. روی عقیق نوشته بود:
« به یاد شهدای گمنام»
هم سگ خرید و فروش می کرد، هم دعواهاش حسابی سگی بود!!
یک روز داشت می رفت سمت کوهسنگی برای دعوا ! و غذا خوردن که دید یه ماشین با آرم ”ستاد جنگهای نامنظم“ داره تعقیبش می کنه.
شهید چمران از ماشین پیاده شد و دست اونو گرفت و گفت: ”فکر کردی خیلی مردی؟!“
تا
شهدا؛ اولین بار که از عملیات طریق القدس داشتم برای عملیات بعدی (فتح
المبین) به تاسیس چند تیپ دیگر فکر می‌کردم، او را دیدم، بجز تیپ‌هایی که
در عملیات‌های قبلی در اختیارمان بود، نیاز بود ظرفیت جدیدی را ایجاد کرده و
وارد منطقه جنوب بکنیم. از طرف دیگر، بعد از عملیات ثامن الائمه(ع) به این
نتیجه رسیده بودیم که همیشه عملیات را نباید به تنهایی در جنوب انجام داد.
بلکه باید همزمان یا یک در میان، عملیاتی را همزمان در غرب و شمال غرب
داشته باشیم.
با
همین دو هدف، یعنی پیدا کردن نیروهای جدید و سازماندهی تیپ‌های جدید، سفری
به مناطق غربی و شمال غربی رفتم. از همین مهران شروع کردم. از طرفهای سر
پل ذهاب رد شدیم. رفتیم پاوه و از پاوه به مریوان. تمام خطوط را از نزدیک
دیدم. با تمام فرماندهان آنجا از نزدیک صحبت کردم.
شهید مهدی رمضانی
نام : مهدی رمضانی
نام پدر : محمد
تاریخ تولد 1/1/1347
محل تولد : مبارک آباد
پدر و مادرم عزیزم از اینکه به فکر من بودید سپاسگذارم و از شما می خواهم که مرا حلال نموده با اینکه نتوانستم ذره ای از زحمات شما را جبران نمایم . خواهرانم از شما می خواهم که زینب وار رفتار کنید و حجاب را سرلوحه خود قرار دهید چون زینت زن به حجاب اوست و از شما برادرانم حلالیت می طلبم و از شما خواستارم که مواظب پدر و مادر باشید
وقتی به جاهایی می رسید که نیازمند
ایست بازرسی بود خودش را معرفی نمی کرد. یکبار که با جمعی از بچه ها
همراهش بودیم خیلی معطل شدیم . دادمان درآمد که خودتان را معرفی کنید که
رهایمان کنند برویم قبول که نکرد هیچ ناراحت هم شد.
سال 57 وقتی امام دستور داده بود سربازها پادگان ها را ترک کنند به سربازی
برخوردم که داشت کنار ماشین ارتش نگهبانی می داد . نزدیکش رفتم و گفتم :
مگر نشینده ای امام دستور ترک پادگان ها را داده
گفت : می دانم اما ما هم کارهایی داریم .
بچه تهرانم.بچه شهرک غرب.عموی من شهید شده ولی من خیلی با انقلاب ، مسجد و خدا ارتباط برقرار نکرده بودم
تو سن کمی هستم و ماشینم تویوتا کمریه.با توجه به سنم خدا همهچی بهم داده....
ولی بعضی وقتا دلم میگیره....میخوام گریه کنم...میخوام داد بزنم میخوام این بغضمو خالی کنم...
همه چی یه حدی داره...خوشی یه حدی داره ولی به خدا همه چی خوشی
نیست..چیزایی که به عمرتن شاید نداشتین من داشتم ولی کیفی که از گوش دادن
به نوحه و اشک جم شدن تو چشامه تو این همه نیست...
رک بگم من همه چیز داشتم...
هدف از ایجاد این وبلاگ آشنایی نسل جدید بچه های ایران با نسل گذشتشون یعنی جنگ و جبهه و شهادت هست . که ما یعنی وبلاگ شهید مهدی بازرگان تمام تلاش خودمون رو می کنیم تا حتی یک نفر از چند صد نفری که روزانه چه مستقیم و چه غیر مستقیم وارد وبلاگ می شوند بتوانند مطالب وبلاگ رو که شامل زندگینامه ، وصیت نامه و ... در باره شهدا می باشد رو مطالعه کنند تا بفهمند اون جوان هایی که هم سن ما و یا حتی کوچکتر بودن پرای چی زندگی خودشون رو فدای جنگ و مقاومت کردند.
٢-
یک بار از جبهه که برگشت، گفت: «مادر! تو چه دعایی می‌کنی که من شهید
نمی‌شم؟» از آن به بعد می‌گفتم: «خدایا! راضی‌ام به رضای تو.»
اشاره: غلامحسین افشردی،حسن باقری نام مستعار این شهید بزرگوار بود.
1- بچه را لا
پنبه گذاشتند . آن قدر ضعیف بود که تا بیست روز صداش در نمی آمد . شیر
بمکد. برای ماندنش نذر امام حسین کردند. به ش گفتند « غلامِ حسین.»باید
نذرشان را ادا می کردند. غلام حسین دو ساله بود که رفتند کربلا.
2-
آمده بود نشسته بود وسط کوچه . نمی شد بازی کرد. هر چی چخه کردیم و با توپ
پلاستیکی و سنگ زدیم ، نرفت غلام حسین رفت جلو . نفهمیدیم چی گفت ، که
گذاشت رفت.
1)
نشسته بود زار زار گریه می کرد. همه جمع شده بودند دورمان. چه می دانستم این جوری
می کند؟ می گویم "مصطفی طوریش نیس. من ریاضی رد شدم. برای من ناراحته."
کی باور می کند؟
2) ریاضیش خیلی خوب بود. شب ها بچه ها را جمع می کرد کنار میدان سرپولک ؛پشت مسجد
به شان ریاضی درس می داد. زیر تیر چراغ برق.
3) شب های جمعه من را می برد مسجد ارک. با دوچرخه می برد. یک گوشه می نشست و سخن
رانی گوش می داد. من می رفتم دوچرخه سواری.
