امروز اگر ما به هر جایی برسیم و
فردا هم، حاصل بذری است که امام خمینی (ره) در سال 57 کاشت و سربازان و
فرزندانش آن را با خون خود آبیاری کردند.
هر
انسانی با هر تفکر و سلیقه و اعتقادی اگر شرف داشته باشد بی شک خود را وام
دار کسانی می‌داند که از همه چی گذشتند و رفتند تا سرزمین‌شان بماند.
آدم‌هایی که در عین سادگی بزرگترین اتفاق قرن را با ایمانشان رقم زدند و
بچه و تحصیل و خانمان نتوانست جلوی هدف بزرگشان را بگیرد. اینان کار بزرگی
کردند که خیلی از مدعیان آن روزها و این روزها نمی توانند یک قدم مانند آن
ها بردارند و پای عمل که می رسد قولشان را فراموش می‌کنند و پشت کلمات
پنهان می شوند و با هزار بهانه شانه خالی کردنشان و سکوتشان را توجیه
می‌کنند.
این وادی پیر و جوان نمی شناسد، حتی با سواد و بی سواد هم، حتی
عالم و عامی هم. چه بسا نوجوانانی روستایی که تا قبل از آن پا از ده‌شان
فراتر نگذاشته بودند رفتند و جاودانه شدند و پیرهای دنیا دیده ای پایشان
لنگ زد و هنوز هم که هنوز است می لنگند.
امروز اگر ما سری در سرا درآوردیم
به خاطر فلان روشنفکر و بهمان فرهیخته ارجمند(!) نیست تنها و تنها به خاطر
مردانگی امام خمینی(ره)، مقام معظم رهبری و فرزندان و سربازانشان است که
حالا تمام قدرت دنیا پشت یک میز می نشیند برای مذاکره با کشوری که سالها
تحت سیطره‌شان بوده است.
امید که بدانیم به چه قیمتی بزرگ شدیم.
تصاویری که مشاهده خواهید کرد لحظه اعزام رزمندگان است برای رفتن به جنگ
در هشت سال دفاع مقدس.
