گفتم: حاج قاسم، من آدم گناه کاری هستم، حیف است که با شما عکس یادگاری بگیرم. گفت: استغفرالله این چه حرفیه... گفتم: سرما خورده ام و دلم نمیاد ببوسمت. گفت: حالا که اینجور است من تو را می بوسم و پیشانیم را بوسه زد. من هم محاسن و گونه اش را بوسیدم بی اختیار....
شانس آوردیم اون موقع ها برنامه های فتوشاپ و روتوش عکس و... نبود!!! والا بعضی ها میگفتن که این عکسها
تابستان سال 66 بود ؛
خبر دار شدم که بهترین دوست و همکلاسی دوران مدرسه ام
، عباسعلی حقیقی به شهادت رسیده و قرار است فردا تشییع شود !
باورم نمی شد ، با بغض و حسرت ، خاطره آخرین خداحافظی با این شهید عزیز را در ذهنم مرور می کردم
خاطرات زیادی با هم داشتیم ، شب قبل ازاینکه به جبهه اعزام شود ، در مدرسه شهید جعفر زاده ، با بچه های مدرسه قرار گذاشتیم که همدیگر را ببینیم ؛
بعد از بازی و شوخی های دوستانه که تا
ساعت های پایانی شب طول کشید ، موقع رفتن به منزل ، شهید حقیقی به من گفت :
فردا من هم می خواهم به جبهه اعزام شوم ! و از من خواست اگر آمادگی رفتن به جبهه را دارم ، او را همراهی کنم !
روزی هم به یاد می آوردم که با ایشان به گلزار شهدا رفتیم تا برای شهدا فاتحه بخوانیم .
ابتدا در تابوت هایی که در کنار قبور شهدا بود ،
به اتفاق یکی از دوستان دیگر که با هم بودیم لحظاتی
را در درون تابوت ها دراز کشیدیم تا
حس شهید شدن را در فکر و ذهن خود تجربه کرده باشیم !
و بعد هم ایشان با اشاره
به قبر یکی از شهدا ، به من گفت : من هم روزی شهید می شوم و اینجا می خوابم !
این شهید چون لیاقت شهادت را داشت ! خداوند شهادت در راهش را نصیب او کرد !
و در ادامه نیزخاطرات دوران مدرسه
و با شهید بودن را که مجدداً در ذهن خود مرور می کردم و حسرت رفتن او را می خوردم ، به یادآوردم که
، کتاب ریاضی سال سوم راهنمایی ایشان
، قبل از رفتن به جبهه از او گرفته ام !
بلافاصله به اتاق رفتم و کتاب را برداشتم و با اشک و آه دست خط او را در کتاب نگاه می کردم و صفحات کتاب را یکی یکی ورق می زدم که متوجه شعر عجیبی در صفحه آخر این کتاب شدم .
با دست خط خود ش این شعر را نوشته بود :
تا هستم ای رفیق ندانی کیستم ! وقتی روم که دانی کیستم !
منبع : محسن بازرگان
شهید مصطفی احمدی روشن در 17 شهریور سال 1358 در روستای سنگستان استان همدان متولد شد. وی دوران کودکی خود را در خانواده ای فقیر گذراند. خانواده وی در محله ای واقع در پشت امامزاده یحیی همدان به نام محوطه آقاجانی بیگ و در خانه ی اجاره ای و قدیمی، با امکاناتی اندک زندگی می کردند. پدر وی راننده مینی بوس بود و در دوران جنگ تحمیلی عراق علیه ایران سال های بسیاری را به مبارزه با دشمن بعثی پرداخت.
وی تحصیلات خود را در زادگاه خویش آغاز کرد. دوره تحصیلی راهنمایی را با رتبه عالی از مدرسه خیام همدان فارغ التحصیل شد و به دبیرستان ابن سینا رفت. شهید احمدی روشن هشتاد و پنجمین شهید دبیرستان ابن سینای همدان است.
پس از آن نیز در آزمون سراسری سال 77 شرکت کرد و وارد دانشگاه صنعتی شریف تهران شد و سپس در سال 81 از این دانشگاه فارغ التحصیل شد.
وی دانش آموخته رشته مهندسی پلیمر از دانشگاه صنعتی شریف بود. شهید احمدی روشن با سن پایین حدود 32 سال، دارای مقالات متعدد علمی در رشته پلیمر بود.
وی در سال 1380ش و در دوران تحصیل خود در این دانشگاه در پروژه ساخت غشاهای پلیمری برای جدا سازی گازها که برای اولین بار در کشور انجام می شد، همکاری داشت.[1] او همچنین دارای چندین مقاله ISI به زبان های انگلیسی و فارسی بود و در زمان شهادت دانشجوی دکترای دانشگاه صنعتی شریف و از نخبگان این دانشگاه به شمار می رفت که مسئولیت معاونت بازرگانی سایت هسته ای نطنز را نیز به عهده داشت.
به گفته دوستانش وی شخصی ولایتمدار و از شاگردان آیت الله خوشوقت استاد اخلاق تهران بود. شخصی شوخ و باصفا و در عین حال مدیری جدی و قاطع. سرانجام این مرد الهی در 21 دی 1390 پس از خروج از منزل در ساعت ۸:۳۰ صبح توسط یک موتورسیکلت سوار با چسباندن یک بمب مغناطیسی در خیابان گل نبی تهران، میدان کتابی ترور شد. از شهید احمدی روشن یک فرزند به نام «علی» به یادگار مانده است.
[1] . خبرگزاری مهر.
